Ik heb de vraag voorgelegd aan Pim Dekker, een productdeskundige van Solgar. Dit was zijn antwoord:

"In algemene zin zijn er weinig onderzoeken naar de opneembaarheid van diverse mineraalverbindingen door de mens. Dit heeft te maken met het feit dat er weinig wetenschappelijke belangstelling voor dergelijke onderzoeken is, deze uitermate duur zijn en de individuele variaties groot. Alleen van verschillende calcium- en magnesiumverbindingen is wat vergelijkend materiaal te vinden.

Veel anorganische verbindingen, zoals oxiden, fosfaten, sulfaten en carbonaten worden totaal niet opgenomen. Zo is de biologische beschikbaarheid van bijvoorbeeld calciumcarbonaat of magnesiumoxide 0,0. Echter: in de maag zal een gedeelte van dergelijke verbindingen ioniseren (uiteenvallen in een mineraal ion en een zuurrest). Dat vrije ion kan eventueel opgenomen worden. Dit is bijvoorbeeld bij jonge mensen (met nog relatief veel maagzuur) voor ongeveer 20% het geval, dus kan de biologische beschikbaarheid op ongeveer 20% worden geschat. Bij ouderen (met weinig maagzuur), maagverkleining of gebruik van maagzuurremmers/binders, is dit veel lager en zal de opname niet veel meer dan 5% zijn. Citraatverbindingen kunnen overigens makkelijk ioniseren in een niet zure omgeving.

Het bijzondere aan aminozuurverbindingen of picolinaten is dat deze verbindingen wel kunnen worden opgenomen, dus intact via de darm in de bloedbaan komen. Daardoor is de biologische beschikbaarheid veel groter.
Mangaanglycinaat staat niet op annex II, is dus niet toegelaten, maar bestaat feitelijk ook niet (althans als daarmee bedoeld wordt dat er één atoom mangaan aan één molecule glycine gebonden is). Een product dat zo etiketteert is dus onjuist, tenzij er bedoeld wordt dat er een (groot) complex van glycine moleculen en mangaan in zit. Dit zal leiden tot heel grote moleculen, die te groot zijn om effectief door de darmwand te kunnen worden opgenomen.

De firma Albion waar wij onze aminozuurcomplexen van betrekken, garandeert dat er sprake is van een verbinding van telkens één atoom aan twee (bis) moleculen glycine. Dit resulteert in moleculen met een relatief laag gewicht, die dus zo klein zijn dat deze goed kunnen worden opgenomen.

Exacte cijfers kan ik helaas niet geven, gezien bovenstaande. Ik hoop je hier mee voldoende te hebben geïnformeerd."

Volgens het Vitamine Informatie Bureau is 11 mg per dag de maximaal veilige dosis (bij langdurig gebruik, het is geen probleem eenmalig of korte tijd een hogere dosis in te nemen). Een teveel aan mangaan veroorzaakt op den duur beschadigingen aan het zenuwstelsel. Dus 20 mg zit daar behoorlijk boven. Chelated Manganese

Op zich mag het mineraal mangaan wel bij de zwangerschap, maar dit product bevat een vrij hoge dosering. Aangezien er geen onderzoek gedaan is naar de uitwerking ervan tijdens de zwangerschap, wordt het afgeraden om dit te gebruiken.

Als het voor uw eigen gezondheid belangrijk is dat u mangaan blijft gebruiken, raadpleeg dan eerst uw arts of specialist.

Een gangbare dosering mangaan tijdens de zwangerschap is circa een halve milligram per dag, zoals in de Prenatal Nutrients. De Chelated Manganese heeft hier het 16-voudige van (8 mg).